Τους αναγνωρίζω παντού....
Όχι τους γκομενάκηδες...
τους άλλους!
Αυτούς που παραδέρνουν αναζητούν δίνονται, ξεγυμνώνονται και συνήθως πληγώνονται...
Αυτούς που εθίζονται, ωραιοποιούν θεοποιούν, εξιδανικεύουν και προσγειώνονται ανώμαλα στην πραγματικότητα.
Αυτούς που συνήθως φθείρονται ξεπερνιώνται εύκολα και ξεπερνούν δύσκολα.
Που σέρνονται στα πατώματα αναμασώντας κι αναπαράγοντας σκέψεις, εικόνες, στιγμές και κάτι τεράστια "Γιατί" αναπάντητα μέσα τους...
Αυτούς που αφήνουν αγγίγματα, φιλιά, υγρά σώματα κι ανακατεμένα σεντόνια μέσα στο κλειστό δωμάτιο του εαυτού τους. Κλειδώνουν και κρατούν σφιχτά στο στόμα το κλειδί.
Αυτούς που σε ακούσματα στίχων και μελωδίας μαγκώνει η βαλβίδα τους, σε αντίθεση με τα δάκρυά τους που τρέχουν αβίαστα.
Που πίνουν να ξεχάσουν και καταφέρνουν να θυμούνται με διαύγεια ...
Τους ηλίθιους ξεχωριστούς ανθρώπους που ζουν την απόρριψη πιο έντονα από την αποδοχή.
Που ζουν τη θλίψη του τέλους πιο έντονα από τη χαρά της αρχής.
Τους μελαγχολικούς υποτροπιάζοντες...
Τους αυτοκτονικά καπνίζοντες στο ημίφως.
Τους σημαδεμένους βαθιά!
Δεν ανήκουν αυτοί στους κυνικούς...
Δεν ανήκουν στους λογικούς...
Δεν ανήκουν σίγουρα στους χαζοχαρούμενους!
Δεν γιορτάζουν εμπορικούς αγίους και παγκόσμιες μέρες αγάπης.
Είναι οι ωραίοι τρελοί του έρωτα που διεκδικούν ρόλους σε μυθιστορήματα και ταινίες.
Μόνο βιώνουν μέσα τους πόνους και πάθη ανείπωτα!
Τα πάθη κι οι πόνοι των ανθρώπων ποτέ δεν γιορτάζονται άλλωστε...
Πάντα πενθούνται!
Κι αυτό το συναίσθημα τους ορίζει ως μάρτυρες της ζωής και του έρωτα... μεγαλειώδεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου